Bir de dusundum ki madem gecende geriye gittim, orada kalayim.
Hamileligimin buyuk bolumu Cakarta'da gecti. Daha once de yazdigim gibi cok yolculuk ettim. Bu yolculuklarin bir kacini Singapur'a doktor ziyaretleri olarak gerceklestirdim. Singapur'da bir sebeple tanistigim Turk arkadasimin tavsiyesiyle buldum Cinli doktorumu. Gayet modern bir hastanede, inanilmaz kalabalik bir bekleme salonunda gecirdik bazi gunlerimizi.
Guya size saat veriyorlar. Ilkinde bilememisiz, gittik sabah 9'da randevumuz olmasina ragmen saatlerce bekledik. Kocam patlayacakti artik. Neyse gereken tahliller yapilacak diye notlar dusuldu, bize risklerden bahsedildi falan. Ilk defa biri bize (pardon bana) "Bu cocugun babasi kocaniz mi?" dedi! Nedense bu gayet normal soru bir ters geldi ama cok da umursamadik. Kan degerleri, kan grubu falan, kan uyusmazligi icin onemli bir bilgiydi cunku. Ancaaaak, sonraki her gidisimde ayni soruyu tekrarlayinca (hem de kizimin kan grubu kocaminkiyle ayni cikti), bu konu uzerinden 2,5 yil gecmesine ragmen aramizda bir espri konusu olarak yerini almaya hak kazandi. Ayol bir sordun dedik, ikinciyi sordun evet kocamdan bu adamdan dedik. Daha ne soruyorsun bacim? Alacam facani asagi, gorecen gununu! Onun disinda kendisi iyi bir doktordu aslinda. SOn derece detayli bir organ taramasi yapti, hamileligimin sonraki her ultrason kontrolunde beni bebegime bakmaktan, romantik romantik gozyasi dokmekten alikoyan vurucu gercegi soyleyiverdi. Bobrek kanallarinda bir genislik var, bu olabilen bir sey ancak dogum sonrasinda gecip gecmedigini bilebiliriz. Bunun disinda sadece bu genisligin ilerlemedigini kontrol etmekle yetinecegiz. Iyi haberi vereyim, dogduktan sonra yapilan kontrolde her seyin normal, tastamam oldugunu ogrendik ama benim endise kumkumasi bunyem bu laf 19. haftada edildikten sonraki her kontrolde cocugun bobreklerine baktiniz mi diye (3 doktorumun hepsini) durtmekle gecti. Herkes cocugunun elini, ayagini, pipisini, kukusunu arayip kime benzedigini tartisadursun benim ilk sordugum soru hep bobreklerde bir degisiklik var mi? oldu.
Yoktu ve buna da cok sukur dedik hep. Herkes beni rahatlatmaya calisti, doktorum da bunun takip edilmesi gerektigini ama cok da endiselenmemizi salik verdi. Ancak ah o google icime ne endise tohumlari serpeledi.
Hamilelik guzel sey, ozluyorum ben o gunleri bazen. Sonra fotograflara bakinca patlayacakmisim ayol ne ozlemesi deyip kendime geliyorum:)
Apr 28, 2014
Expat Yasami
Bu yaziya nasil baslayacagimi hic bilmiyorum. Tam bir icguduyle basladim, bir pazartesi sendromu, bir depresif anin urunu olacak. Her an ic dokmenin verdigi rahatlamayala cok olumlu, son derece mutlu bir yaziya da dnusebilir, uyarmadi demeyin.
Sanirim 10. yilimdayim ilk yurtdisina cikip, calismaya baslayali beri.
Rusya'da daha once anlattigim gibi kucuk bir koyde cok guzel yillar gecirdim. Hayatimizin coook buyuk bir kismini is kapliyordu ve is arkadaslarimizla gecirdigimiz saatler. Ancak benim gibi pek cok konuda huzursuzluk duyan insanlar icin cok korunakli, cok mutlu, endisesiz bir hayat. Vardi endiseleim ama baskaydi sebepleri. 6 hafta calisir, 2 hafta anamin babamin yanina doner tatil yapardim. Tatil denirse onlara. O ilk 2 haftadan beri degisen pek bir sey yok. Alelacele arkadaslar, aile gorulur, doktor ziyaretleri yapilir (aman ha hastalanirsak nereye gideriz), alinacak ihtiyaclar onceden yapilmis liste yardimiyla tamamlanir ve hooop yine ise doneriz. Bu hayat genelde "vaaay ne cok tatil yapiyorsun" seklinde karsilanirdi. Diyemezdim ki "6 hafta boyunca 7 gun calisiyorum, sinema yok, tiyatro yok, ailen, arkadaslarin yok. Desarj olmaya, rahatlamaya ihtiyacimiz var, tatil degil kendimize gelebilme sansi veren araliklar"
Sonra Endonezya geldi. Ooooo burda sansliydik. Cakarta'da her seyi bulabiliyor, haftasonu resmi tatile denk geldi mi atlayip Bali ve insanlarin cok bilmedigi muhtesem yerlere gidiyorduk.
Yine de hep ama hep bir seyler eksikti. Arkadaslarindan yavas yavas uzaklasirsin. Onlardan uzaklasmak istemedigin icin kendince cirpinirsin, yine de gunluk dertlerimizin icine giremedigimiz icin uzaklasirsin. Bunun bogazina koyuverdigi dugumle de savasirsin falan. Ailen yani annen baban hep ordadir ama. Onlar seni ozune, gercekligine bagli tutarlar.
Diger expat arkadaslarimizla konusurum. "Tatil nasildi? Hangi tatil? Milletin evine ziyarete gitmekten, ordan oraya gisip is halletmekten tatil mi oldu ki?" cevabi gelir. Bir de "bir dahaki severe herkesi bizim eve cagiriyorum, birlikte kalacagiz. Boylece zamandan tasarruf ediyorum:)" ekleniverir. Muzaffer bir komutan edasiyla muthis bir organizasyon yapmanin mutlulugu gorulmeye deger. Daha isinin basina donersin, bir dahaki tatili , ucuz bileti, tarihleri ve nereye (kendi ulkene mi, kocanin ulkesine mi, baska bir ulkeye bir tarafimizdan ter damlayarak kosturmaya mi gitmeli?) gitmeli sorunsali baslar.
simdi su yaziyi okuyanlarin bir kisminin "yahu bunlar da ne sikayet edermis. Sen o tatilleri bana ver, bak ben neler yapiyorum" diye dusunmezse ben de Zeynep degilim. Iddialiyim, cunku bakis acisi hakli olarak bu:) Davulun sesi uzaktan hos gelir. Aman atalarimiz ne de guzel demis.
Bu expat hayatin istedigin, alistigin yiyecegi icecegi bulamadigin, istedigin yere yurumedigin, istedigin yere arabani alip gidemedigin, yavrunu anama sattim oh bu da kahve keyfim diye IG'ye koyamadigin halleri var. Daha sayarim ama neyse.
Iyi yonleri de yok degil. Karisanin yok, Turkiye'de cok karsilastigimiz "Aman bu cocugun ayaginda neden corap yok, onu yedirme bunu icir, ay cok aglatma ver istedigini n'olucak" halet-i ruhiyesinde insanlar yok. Cocugundan bir tek sen sorumlusun. Bakicisinin nasil davrandigina, cocuga bir bakisini yakaladimlara falan da yer yok.
Bizim de trafikte 2 saat direksiyon basinda oturma derdimiz yok. Is-ev yakin, soforumuz var, mecbuuuur. Cokca tatil yapiyoruz!!!!!!! (Bu yaziyi ben yazdigima gore bunu hem olumlu, hem olumsuz sayabilirim) Yani ben isten 2 hafta uzak kaliyor, cocugumla dolu dolu 2 hafta gecirebiliyorum her 8 haftada bir. Kendi ulkesinde yasayan ve degil 8'de 2 kalabilmeyi, haftasonu bile cocuguna doyamayan annelere gore cok ama cok sansliyim.
Sozun ozu, bu yasami seviyorum ve yine pek cok expatin sordugunuzda soyleyebilecegi gibi bu yasam hem guzel, hem zorlu, hem de ayni yerde kalin deseler ay ruhumuz daraldi hep ayni seylerden diyecek kadar heyecanli.
Boyle kendimi olan bitenden yorgun, bezgin hissettigim gunlerde hatirladigim bir laf var. Birinin anneannesi soylemis yoruldum diyen torununa. "Olunce dinlenirsin kizim" Hayat yasamak icin var, dinlenmek icin degil:)
Sanirim 10. yilimdayim ilk yurtdisina cikip, calismaya baslayali beri.
Rusya'da daha once anlattigim gibi kucuk bir koyde cok guzel yillar gecirdim. Hayatimizin coook buyuk bir kismini is kapliyordu ve is arkadaslarimizla gecirdigimiz saatler. Ancak benim gibi pek cok konuda huzursuzluk duyan insanlar icin cok korunakli, cok mutlu, endisesiz bir hayat. Vardi endiseleim ama baskaydi sebepleri. 6 hafta calisir, 2 hafta anamin babamin yanina doner tatil yapardim. Tatil denirse onlara. O ilk 2 haftadan beri degisen pek bir sey yok. Alelacele arkadaslar, aile gorulur, doktor ziyaretleri yapilir (aman ha hastalanirsak nereye gideriz), alinacak ihtiyaclar onceden yapilmis liste yardimiyla tamamlanir ve hooop yine ise doneriz. Bu hayat genelde "vaaay ne cok tatil yapiyorsun" seklinde karsilanirdi. Diyemezdim ki "6 hafta boyunca 7 gun calisiyorum, sinema yok, tiyatro yok, ailen, arkadaslarin yok. Desarj olmaya, rahatlamaya ihtiyacimiz var, tatil degil kendimize gelebilme sansi veren araliklar"
Sonra Endonezya geldi. Ooooo burda sansliydik. Cakarta'da her seyi bulabiliyor, haftasonu resmi tatile denk geldi mi atlayip Bali ve insanlarin cok bilmedigi muhtesem yerlere gidiyorduk.
Yine de hep ama hep bir seyler eksikti. Arkadaslarindan yavas yavas uzaklasirsin. Onlardan uzaklasmak istemedigin icin kendince cirpinirsin, yine de gunluk dertlerimizin icine giremedigimiz icin uzaklasirsin. Bunun bogazina koyuverdigi dugumle de savasirsin falan. Ailen yani annen baban hep ordadir ama. Onlar seni ozune, gercekligine bagli tutarlar.
Diger expat arkadaslarimizla konusurum. "Tatil nasildi? Hangi tatil? Milletin evine ziyarete gitmekten, ordan oraya gisip is halletmekten tatil mi oldu ki?" cevabi gelir. Bir de "bir dahaki severe herkesi bizim eve cagiriyorum, birlikte kalacagiz. Boylece zamandan tasarruf ediyorum:)" ekleniverir. Muzaffer bir komutan edasiyla muthis bir organizasyon yapmanin mutlulugu gorulmeye deger. Daha isinin basina donersin, bir dahaki tatili , ucuz bileti, tarihleri ve nereye (kendi ulkene mi, kocanin ulkesine mi, baska bir ulkeye bir tarafimizdan ter damlayarak kosturmaya mi gitmeli?) gitmeli sorunsali baslar.
simdi su yaziyi okuyanlarin bir kisminin "yahu bunlar da ne sikayet edermis. Sen o tatilleri bana ver, bak ben neler yapiyorum" diye dusunmezse ben de Zeynep degilim. Iddialiyim, cunku bakis acisi hakli olarak bu:) Davulun sesi uzaktan hos gelir. Aman atalarimiz ne de guzel demis.
Bu expat hayatin istedigin, alistigin yiyecegi icecegi bulamadigin, istedigin yere yurumedigin, istedigin yere arabani alip gidemedigin, yavrunu anama sattim oh bu da kahve keyfim diye IG'ye koyamadigin halleri var. Daha sayarim ama neyse.
Iyi yonleri de yok degil. Karisanin yok, Turkiye'de cok karsilastigimiz "Aman bu cocugun ayaginda neden corap yok, onu yedirme bunu icir, ay cok aglatma ver istedigini n'olucak" halet-i ruhiyesinde insanlar yok. Cocugundan bir tek sen sorumlusun. Bakicisinin nasil davrandigina, cocuga bir bakisini yakaladimlara falan da yer yok.
Bizim de trafikte 2 saat direksiyon basinda oturma derdimiz yok. Is-ev yakin, soforumuz var, mecbuuuur. Cokca tatil yapiyoruz!!!!!!! (Bu yaziyi ben yazdigima gore bunu hem olumlu, hem olumsuz sayabilirim) Yani ben isten 2 hafta uzak kaliyor, cocugumla dolu dolu 2 hafta gecirebiliyorum her 8 haftada bir. Kendi ulkesinde yasayan ve degil 8'de 2 kalabilmeyi, haftasonu bile cocuguna doyamayan annelere gore cok ama cok sansliyim.
Sozun ozu, bu yasami seviyorum ve yine pek cok expatin sordugunuzda soyleyebilecegi gibi bu yasam hem guzel, hem zorlu, hem de ayni yerde kalin deseler ay ruhumuz daraldi hep ayni seylerden diyecek kadar heyecanli.
Boyle kendimi olan bitenden yorgun, bezgin hissettigim gunlerde hatirladigim bir laf var. Birinin anneannesi soylemis yoruldum diyen torununa. "Olunce dinlenirsin kizim" Hayat yasamak icin var, dinlenmek icin degil:)
Apr 14, 2014
The Uptown Restaurant - Avenue Suites Hotel
Husband and I, alone, finally. We had a dinner at The Uptown Restaurant which we have got very good impressions about from our friends. They apparently were making really good sushis etc. Also, they had a very beautiful ocean view! It is at the roof of Avenue Suites Hotel near Bar Beach in Lagos.
First, I opened their website. The phone number is wrong! However, I sent them an email and they responded immediately and were very friendly, easily made our reservation.
Secondly, we arrived to the restaurant. While we were booking it, we made it very clear that we want to sit near the windows which have fantastic view. Oh no, they are smoking tables, so can we take to the darkest corner of the restaurant (non-smoking areas are always the worst places in restaurants). We said we are the only ones here so we still want to sit at smoking area.
Right after we sat down, we realized the windows double glazed and you can see nothing as water filled up in between two layers:)
Thirdly, the dims sums were really nice. Spring rolls were average and the sushi was bad. It was too sweet, covered with mayonnaise on top and did I say too sweet!!!!! Our wine was really nice.
Finally, we normally don't care about who pours the wine into our glasses and we can do it happily ourselves. However, there were noone, NOONE else but us in the restaurant, the guy is standing two tables away and still doesn't pay any attention to us at all. The restrooms are maybe 50 maybe more steps up. If you are a bit wobbly then you might end up with broken bones:)
We had a good night. I didn't look at anything related to kids in this place. I don't know if they have high chairs etc. because it is grown-ups area.
First, I opened their website. The phone number is wrong! However, I sent them an email and they responded immediately and were very friendly, easily made our reservation.
Secondly, we arrived to the restaurant. While we were booking it, we made it very clear that we want to sit near the windows which have fantastic view. Oh no, they are smoking tables, so can we take to the darkest corner of the restaurant (non-smoking areas are always the worst places in restaurants). We said we are the only ones here so we still want to sit at smoking area.
Right after we sat down, we realized the windows double glazed and you can see nothing as water filled up in between two layers:)
Thirdly, the dims sums were really nice. Spring rolls were average and the sushi was bad. It was too sweet, covered with mayonnaise on top and did I say too sweet!!!!! Our wine was really nice.
Finally, we normally don't care about who pours the wine into our glasses and we can do it happily ourselves. However, there were noone, NOONE else but us in the restaurant, the guy is standing two tables away and still doesn't pay any attention to us at all. The restrooms are maybe 50 maybe more steps up. If you are a bit wobbly then you might end up with broken bones:)
We had a good night. I didn't look at anything related to kids in this place. I don't know if they have high chairs etc. because it is grown-ups area.
Subscribe to:
Posts (Atom)